گــوشهـایـــم را مــی گیـــرم 

چـشـم هــایــم را مــی بـنــدم

 زبـانــم را گـاز مـی گیـــرم

ولــــــــــــــــــــی . . .

حریـــف افکـــارم نـمـــی شــوم

دلتنـگــــــــــــــــــــــــــــــــــــم

 

دوستت دارم ولی اصلاً نمی‌دانم چرا؟!

آه..! این بی‌ پاسخی دیوانه‌ تر کرده مرا

عقل را مأمور کردم پاسخی پیدا کند

گفت معذور است از فهمیدن دیوانه‌ها

حال این دیوانه را دیوانه می‌فهمد فقط

عشق جز دیوانه‌ بازی نیست ! آن هم بی‌هوا !

من نمی‌ترسم… تو با من دل به دریا می‌زنی؟

شک نکن دیوانه جان! من می‌روم، با من بیا…

از مرگ با یک تیر

می توان خلاص شد

اما امید...

زندانیٍ ابد ی است 

که هر صبح

در سینه ام بیدار می شود

و می پرسد؛

تا "ابد" چند روز مانده رفیق؟

من از عمق وجود خودم ، خدایم را صدا کردم

نمیدانم چه میخواهی ، ولی امروز برای تو ، برای رفع غم هایت

برای قلب زیبایت ، برای آرزوهایت ، به درگاهش دعا کردم

و می دانم خدا از آرزوهایت خبر دارد ، یقین دارم دعاهایم اثر دارد
.
 

.
این منم، بیدار، از هول گناه
مى کنم، بر آسمان شب، نگاه
این منم، از راه دور افتاده اى
رایگان، عمر خود از کف داده اى
این منم، در دستِ غفلت ها اسیر
اى خداى مهربان، دستم بگیر . . .
.
.
.
 

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟

هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»

کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است

امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم

دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را

تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم

ما خویش ند انستیم ، بیداری مان از خواب

گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

 حسین منزوی