زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
و دلم بس تنگ است
باز هم می‌خندم
آنقدر می‌خندم که غم از روی رود…
زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه باید رویید در پس این باران
گاه باید خندید بر غمی بی‌پایان…

 

 

 

عصری است غروب آسمان دلگیر است ،

افسوس برای دل سپردن دیر است

هر بار بهانه ای گرفتیم و گذشت ،

عیب از من و توست ، عشق بی تقصیر است