به خاطر مردم است که می گویم

گوش هایت را کمی نزدیک دهانم بیاور!

دنیا دارد از شعرهای عاشقانه تهی می شود

و مردم نمی دانند

چگونه می شود بی هیچ واژه ای

کسی را که این همه دور است

این همه دوست داشت...

لابد دوستت دارم هنوز

که هنوز

فکر می‌کنم

از هزار و صد نسخه‌ی این شعر

یک نسخه را

تو به خانه می‌بری

و تو تنها تو می‌فهمی

چند جای این شعر،

خط خورده است.

بی‌خوابی‌ام را

یک شب در آغوش تو چاره می‌کنم!

عشق من

بی‌تابی‌ام را چه کنم ...؟

تو اگر میدانستی

تو اگر می فهمیدی

که چه دردی دارد

که چه زجری دارد

خنجر از دست عزیزان خوردن

از من آهسته نمی پرسیدی :

آه ای مرد چرا تنهایی….

چمدان دستِ تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیز ترین حالت غمگین شدن است

سهمم از وصل تو کم نیست ، همین دیشب بود

روی یک کاغذِ تر ، بوسه زدم نامت را

 

 

بارانی در کار نیست …!

فقط چشمانم

به آن لبخندی که

در آخرین عکست

جا گذاشته ای حساسیت دارد!